Contrast

Kroaten houden niet van klinkers. Dus als er ergens een straat wordt opgebroken, dan weet je dat er een week later een glanzende plak pikzwart asfalt ligt. Zo'n opbreking wordt van tevoren niet aangekondigd, zodat op de eerste dag geparkeerde auto's in de weg staan. De dagen daarna wordt met grof geweld het oude asfalt verwijderd en wordt een nieuwe onderlaag van zand en kiezels aangebracht. Omdat de straat niet is afgezet, rijden auto's gewoon over die onderlaag, wat voor gigantische stofwolken zorgt. Voor voetgangers is niets geregeld: geen tijdelijk pad van platen hout of staal. Iedereen banjert dwars door de hopen zand en asfalt naar huis en is ondertussen blij dat hij hier niet 's avonds loopt, want dan is er gerede kans in een metersdiepe put te vallen. Glasbakken zijn onbereikbaar geworden. Maar dan gloort er hoop. Op een ochtend staan de asfalteermachines en walsen in de straat en een paar uur later zie je dit...
's Avonds parkeert iedereen op het glanzende asfalt om de volgende ochtend te zien dat zijn auto is weggehaald. De witte markatielijnen, die hier eerder uitzondering dan regel zijn, waren namelijk nog niet aangebracht.
Over een tijdje is het asfalt grijs geworden en vallen er de eerste gaten in. Nadat een paar bejaarden hun benen gebroken hebben, worden de gaten gevuld met nieuw, zwart asfalt. En zo komt het dat het Zagrebse wegdek alle grijstinten kent die je maar kunt bedenken.

0 reacties: